25 Νοεμβρίου 2015

Πάντα εδώ

Θ' ανθίζει μέσα μας με κάθε ανάσα
Ένας κόσμος αστείρευτος.
Λες και τα μάτια ψηλαφίζουν την ομορφιά του ανέγγιχτου
Ώρες και χρόνια θα χαθούν στο συναπάντημα του ονείρου.

Να δίνεις τα πάντα χωρίς να λιγοστεύεις.
Αυτή η στιγμή θα βαπτιστεί με αγνό και γόνιμο δάκρυ.

Πόσες χαρές ξεβάψανε στο άγγιγμά τους!
Αλλού ήταν κρυμμένη η ανάγκη. Αυτό το κάλεσμα...
Ψάχνεις γι' αόρατες φωνές πίσω απ' τις λάμψεις
Ώσπου το άδικο να υποκύψει στο κουράγιο.

Να προσέχεις μονάχα τη μυρωδιά στο μαξιλάρι σου.
Αυτή είναι η μόνη σου πυξίδα. Σε ικετεύω.

Πίσω απ' τις θεόρατες συμπληγάδες
Ορθώνεται ένας δρόμος που θα περάσουμε μαζί.
Να με κρατάς σφιχτά σαν να 'μαι φυλαχτό σου.
Ας μαίνεται ο άνεμος και ας λυσσούν τα κύματα
Ωκεανός η θέληση και μέσα της θα ζήσω.
                                                                              Άγγελος Διδάχος

2 σχόλια :

Άιναφετς είπε...

Και εσύ καλέ μου φίλε, μη χάσεις ποτέ το καθαρό σου βλέμμα, ακόμα και όταν το μαξιλάρι δεν θα σου φαίνεται και τόσο φιλικό...

"Ευλογημένος αυτός που δεν προσδοκά, δεν θα απογοητευτεί ποτέ", Βούδας και Χριστός.
Η παραπάνω φράση, μου άλλαξε τη ζωή, γιατί μου έδειξε πόση χαρά μπορεί να πάρει κανείς δίνοντας χωρίς να περιμένει ανταλλάγματα!

ΑΦιλιά πάντα καρδιάς και να έχουμε ένα καλό και δημιουργικό μήνα! :)

Crux είπε...

Επιδέχεται πολλών ερμηνειών φυσικά. Από τη μία ναι, η απουσία της προσδοκίας μπορεί να επιφέρει εσωτερική γαλήνη αλλά από την άλλη μπορεί να προκαλέσει πνευματική νέκρωση. Ανάλογα πάντοτε τον χαρακτήρα της συγκεκριμένης προσδοκίας.
Ναι, ο τερματισμός ορισμένων προσδοκιών που θεώρησα ανέφικτες και μη ρεαλιστικές μου χάρισε ηρεμία καθώς και με βοήθησε να δομήσω ένα τελείως διαφορετικό πλαίσιο ερμηνείας.
Συνάμα εύχομαι να μείνω ανήσυχος σε άλλα ζητήματα, να προσδοκώ ακόμη και να απογοητεύομαι από στόχους και φαντασώσεις που μπορεί να μην αγγίξω ποτέ. Αυτό είναι το ταξίδι της ανάβασης, αυτός είναι ο δρόμος που ορθώνεται και που κάνει την κάθε στιγμή πιο έντονη και την κάθε ευτυχία αθάνατη.
Καταλαβαίνω φυσικά ότι ορίζεις την πρόταση με τελείως διαφορετικό τρόπο απλώς κάνω την επισήμανσή μου. Δεν ξέρω αν μπορώ να φτάσω σε αυτό το επίπεδο πνευματικότητας που περιγράφεις. Ούτε φοβάμαι ούτε και ντρέπομαι να πω ότι πλέον δυσκολεύομαι να δώσω. Ωστόσο συνεχίζω να δίνω για να μη λιγοστεύσω, όσο δύσκολο και αν είναι αυτό για μένα. Δεν είναι θέμα ηθικής. Είναι τρόπος ν' αναπνεύσεις και είναι ένστικτο που σε κρατάει ζωντανό. Αυτό είναι και το κίνητρό στα ποιήματά μου και είναι -πιστεύω- για όποιον θέλει να δει, ξεκάθαρο.
Αφιλιά Στεφανία :)