17 Ιουλίου 2015

Ένα σημάδι ή μια σιωπή

- Θα 'λεγα πως μ' απατούν τα μάτια μου μα τούτο θα 'ταν τουλάχιστον ειρωνικό να ειπωθεί από μια ψευδαίσθηση σαν εμένα. Τι  γυρεύεις στα γόνατα; Μήπως δεν είσαι αυτός που όταν νύχτωνε τραγουδούσε στην Αυγή;  Μήπως δεν είσαι αυτός που είχε πλεύσει στο μονόδρομο του χρόνου; Είχες βέβαια κι ένα δισάκι θύμησες αλλά το άνοιγες μόνο ν' ακούσεις τις διδαχές, να βρεις τα σήματα στα δαιδαλώδη μονοπάτια κι ύστερα το 'κλεινες με βιασύνη και σοφία. Σε θυμάμαι να χαζεύεις τα τρεμάμενα σώματα των αστεριών καθώς βαδίζεις αργά πάνω στο πεζοδρόμιο, να παίρνεις βαθιές ανάσες και να βουτάς στα παγωμένα νερά του ουρανού ψάχνοντας ιστορίες που κρύφτηκαν όταν αγρίεψε ο κόσμος. Τι να συνέβη άραγε;
- Πράγματι, όσα λες τα έκανα. Τα 'κανα κι έκρυβα συνάμα στις άκρες των χειλιών μου ένα παράπονο που θέριευε απ' τον ανάγλυφο ήχο των βημάτων μου πάνω σ' αυτό το απάτητο χώμα. Μ' ακόμη κι ένας βράχος δεν είναι παρά μυριάδες πετραδάκια και να που τώρα βρέθηκα να μαζεύω τα δικά μου σκυμμένος, δίχως στ' αλήθεια να πιστεύω πια σε κάτι. Τα πάντα είναι εύθραυστα. Τα πάντα!
- Μια παραπάνω σταγόνα φτάνει για να μετατρέψει το χώμα σε λάσπη. Φτάνει για να γλιστρήσεις...
- Κι όμως δεν φταίει η βροχή. Θα 'ταν εύκολο να στηλιτεύσω μια τροχιά ανθρώπινη, έναν δρόμο, όλους τους δρόμους τελικά που δεν σταυρώθηκαν εδώ. Θα 'ταν γελοίο να επικαλεστώ μια κάποια ανωτερότητα για να δικαιολογήσω τη σιωπή που με συντροφεύει στο δρόμο μου.
- Θυμάμαι την τρυφεράδα που άρχισε πριν καιρό να φυτρώνει στα στήθια σου. Σε είχα προειδοποιήσει ότι οι άνθρωποι πέφτουν πάνω της σαν πεινασμένες σφήκες. Παίρνουν μονάχα αυτό που θέλουν δίχως ν' αφήνουν αυτό που ζητάς. Ξέρουν να διαβάζουν τον έρωτα στα μάτια σου. Μπορούν και αφουγκράζονται την κούρασή σου. Κι όμως συνεχίζουν να παίρνουν κι ας βλέπουν ξεκάθαρα την αντοχή σου να στερεύει μέσα απ' τη γυμνή σου καρδιά.
- Εύχομαι να κάνεις λάθος.
- Εύχεσαι να κάνεις λάθος.
- Ίσως τελικά η μόνη λύση είναι να περιφράξω ό,τι απέμεινε στο στέρνο μου. Τότε θα έρεε το βάλσαμο του χειμώνα στις φλέβες μου. Ο πάγος θα καθόταν πάνω στις πληγές που άφησαν τ' αγκάθια σ' αυτό το μονοπάτι και θα τις έραβε.
-Πλάι στ' αγκάθια όμως θα μαραθούν και τα στερνά λουλούδια. Η μυρωδιά της άνοιξης θα φύγει απ' το μαξιλάρι σου και απ' τα όνειρά σου.
-Ποια επιλογή μου απομένει τότε; Πες μου. Πες μου αυτή τη στιγμή!
-Μια στρώση μονάχα λεπτή κι αδιαπέραστη για όποιον σου γεννάει θλίψη και δεν μπορεί να σου αποδείξει την αγάπη του. Ακόμη και για όποιον σε πληγώνει άθελά του. Μια στρώση που πάντοτε μπορεί να γίνει τρομερά άδικη μα και λυτρωτική.

Θα 'λεγα πως μ' απατούν τα μάτια μου μα τούτο θα 'ταν τουλάχιστον ειρωνικό να ειπωθεί από μια ψευδαίσθηση σαν εμένα.
Τι γυρεύεις πάλι στα γόνατα;
................................................................
                                                                       Άγγελος Διδάχος

Δεν υπάρχουν σχόλια :